Het programma van vandaag bestaat uit een bezoek aan het warehouse district en het garden district. Onderweg proberen we nog wat caches op te pikken, wat de ene keer beter lukt dan de andere. Het is opnieuw een hete dag, dus wandelen in deze stad valt allemaal niet mee, maar aan het eind van de dag blijkt dat we toch weer 10,5 km te voet hebben afgelegd.
We zien nog wat speciale dingen in kerken, winkeltjes en soms bij hotels. We stoppen onderweg nog even bij Starbucks, waar ze speciale lampen hebben.
Warehouse is een wijk waar vroeger alle pakhuizen van New Orleans stonden en waar de koopwaren die via het water de stad bereikten werden opgeslagen. In de tweede helft van de vorige eeuw raakten deze pakhuizen in verval en verpauperde deze wijk. Tegenwoordig worden de oude panden van binnen gesloopt en worden er appartementen in gemaakt.
Het is verbluffend om te zien hoe een wijk kan opknappen door een gerichte aanpak door het gemeentebestuur en projectontwikkelaars. Eerst wandelen we nog even door het French Quarter
Bij toeval (via een geocache) komen we tussen de middag terecht bij Mothers. Ze afficheren zich met de slogan „best baked ham”, maar ze zijn beter bekend als het restaurant waar ze dé po-boys van New Orleans serveren. Hier heet hij de Ferdi Special en is een broodje met baked ham, roast beef, debris and grevy, dus een dikke plak ham en lekkere plakken rosbief, draadjesvlees en jus, met daarop twee soorten mosterd (de foto toont de halve portie!).
Het is een bijzonder restaurant, want je moet aanschuiven in een rij om te betellen en je kijkt tegelijkertijd achter de roestvrij stalen toonbank waar de gerechten worden samengesteld. Het heeft iets weg van een gaarkeuken waar vooral kansarmen een baantje hebben gekregen. Er loopt zoveel personeel rond, met de helft moet het ook makkelijk kunnen. We verbazen ons erover dat het personeel vooral heen en weer loopt zonder voor ons altijd een duidelijke reden, soms lijkt het alsof ze geen van allen zin hebben om te werken en wordt er in een half uur 3 x uit de keuken naar voren gekomen om een glaasje water te halen. De broodjes zijn heerlijk. Opvallend is wel dat iedereen er komt eten en de tafeltjes zijn steeds vol. Aan de muur hangen foto’s van mensen die er gegeten hebben. Veel, ernstig gedecoreerde, militairen, sportmensen en wat lijkt op (plaatselijke en regionale) politici en misschien nog wel veel meer. Wij hebben hier echt een to go box nodig.
’s Middags besluiten we de auto te nemen om het garden district te bezoeken. Het is een wijk met betere en duurdere huizen.
Het ene huis nog groter en protseriger dan het andere. Van alles door elkaar. We willen ook een bezoek brengen aan het kerkhof, waar volgens de brochures veel bekende Amerikanen een laatste rustplaats hebben gevonden. Het kerkhof blijkt dicht. Er staat wel een gids te wachten die een middagtour door de wijk gaat maken, maar blijkbaar laten haar klanten het afweten. We praten even over begraven onder de zeespiegel. Volgens de Amerikaanse ideeën is dat - zeker na Katrina - onverantwoord, terwijl de gids zeker weet dat er over de hele wereld mensen begraven worden op gronden beneden de zeespiegel. Ze vindt Nederland daar natuurlijk een mooi voorbeeld van, wij leveren een bevestiging van haar theorieën.
Aan het eind van de middag drinken we een (light) biertje op een terras in de zon. Voor Amerikanen is dat toch iets vreemds. Iets drinken op een terras terwijl je er wat eet is gewoon, maar zomaar een biertje drinken…
We besluiten de avond door te brengen in Frenchmen street. Een straat aan de rand van het French Quarter waar ’s avonds veel muzikanten het publiek vermaken.
We eten bij een hot dog tentje in Frenchmen Street, waar ze op de eerste etage een balustrade hebben. We eten een Guinness-dog en een Crawfish-dog met Chili Fries. En terwijl we er zitten, begint een band beneden te spelen. Het is swingende muziek, waarbij een van de spelers de basis aangeeft en de rest mee gaat spelen en er vrijelijk op improviseert. Het lijkt wel of er steeds meer muzikanten bijkomen en het geheel maakt een prettige ongecompliceerde indruk. Iedereen blijft staan luisteren en swingen. De groep staat op de hoek van de straat en dat betekent dat het verkeer dat erlangs komt geduld moet hebben.
Iedereen lijkt dit fenomeen te kennen, dus alles verloopt heel relaxt. Ook de politie is eraan gewend.
We wandelen daarna terug naar ons hotel en komen op Bourbon street terecht in een kleine drukte met enkele camera-ploegen die een groepje meisjes en een jongen lopen te filmen. Wij denken nog dat het om het jongetje gaat die van de meisjes beads (traditionele kralenketting) krijgt. Een omstander lat ons weten dat het jongetje er niet toe doet.
Het gaat om een van de meisjes die in een Amerikaanse reality show meedoet. Een ervan is dé ster (die met het donkere haar in het midden). Wij hebben nog nooit van haar gehoord, maar iedereen is dol op haar. We lopen door en nemen nog een biertje op Bourbon street, luisteren nog even naar dezelfde band in de kroeg van gisteren en ontdekken dat ze vandaag een iets andere bezetting hebben. Ze swingen nog net zo als gisteren. Het is duidelijk drukker dan gisteren en blijkbaar is iedereen op Bourbon daar blij mee.
We zien nog wat speciale dingen in kerken, winkeltjes en soms bij hotels. We stoppen onderweg nog even bij Starbucks, waar ze speciale lampen hebben.
Warehouse is een wijk waar vroeger alle pakhuizen van New Orleans stonden en waar de koopwaren die via het water de stad bereikten werden opgeslagen. In de tweede helft van de vorige eeuw raakten deze pakhuizen in verval en verpauperde deze wijk. Tegenwoordig worden de oude panden van binnen gesloopt en worden er appartementen in gemaakt.
Het is verbluffend om te zien hoe een wijk kan opknappen door een gerichte aanpak door het gemeentebestuur en projectontwikkelaars. Eerst wandelen we nog even door het French Quarter
Bij toeval (via een geocache) komen we tussen de middag terecht bij Mothers. Ze afficheren zich met de slogan „best baked ham”, maar ze zijn beter bekend als het restaurant waar ze dé po-boys van New Orleans serveren. Hier heet hij de Ferdi Special en is een broodje met baked ham, roast beef, debris and grevy, dus een dikke plak ham en lekkere plakken rosbief, draadjesvlees en jus, met daarop twee soorten mosterd (de foto toont de halve portie!). 
Het is een bijzonder restaurant, want je moet aanschuiven in een rij om te betellen en je kijkt tegelijkertijd achter de roestvrij stalen toonbank waar de gerechten worden samengesteld. Het heeft iets weg van een gaarkeuken waar vooral kansarmen een baantje hebben gekregen. Er loopt zoveel personeel rond, met de helft moet het ook makkelijk kunnen. We verbazen ons erover dat het personeel vooral heen en weer loopt zonder voor ons altijd een duidelijke reden, soms lijkt het alsof ze geen van allen zin hebben om te werken en wordt er in een half uur 3 x uit de keuken naar voren gekomen om een glaasje water te halen. De broodjes zijn heerlijk. Opvallend is wel dat iedereen er komt eten en de tafeltjes zijn steeds vol. Aan de muur hangen foto’s van mensen die er gegeten hebben. Veel, ernstig gedecoreerde, militairen, sportmensen en wat lijkt op (plaatselijke en regionale) politici en misschien nog wel veel meer. Wij hebben hier echt een to go box nodig.
’s Middags besluiten we de auto te nemen om het garden district te bezoeken. Het is een wijk met betere en duurdere huizen.
Het ene huis nog groter en protseriger dan het andere. Van alles door elkaar. We willen ook een bezoek brengen aan het kerkhof, waar volgens de brochures veel bekende Amerikanen een laatste rustplaats hebben gevonden. Het kerkhof blijkt dicht. Er staat wel een gids te wachten die een middagtour door de wijk gaat maken, maar blijkbaar laten haar klanten het afweten. We praten even over begraven onder de zeespiegel. Volgens de Amerikaanse ideeën is dat - zeker na Katrina - onverantwoord, terwijl de gids zeker weet dat er over de hele wereld mensen begraven worden op gronden beneden de zeespiegel. Ze vindt Nederland daar natuurlijk een mooi voorbeeld van, wij leveren een bevestiging van haar theorieën.
Aan het eind van de middag drinken we een (light) biertje op een terras in de zon. Voor Amerikanen is dat toch iets vreemds. Iets drinken op een terras terwijl je er wat eet is gewoon, maar zomaar een biertje drinken…
We besluiten de avond door te brengen in Frenchmen street. Een straat aan de rand van het French Quarter waar ’s avonds veel muzikanten het publiek vermaken.
Iedereen lijkt dit fenomeen te kennen, dus alles verloopt heel relaxt. Ook de politie is eraan gewend.
We wandelen daarna terug naar ons hotel en komen op Bourbon street terecht in een kleine drukte met enkele camera-ploegen die een groepje meisjes en een jongen lopen te filmen. Wij denken nog dat het om het jongetje gaat die van de meisjes beads (traditionele kralenketting) krijgt. Een omstander lat ons weten dat het jongetje er niet toe doet.
