We gaan weer naar de Verenigde Staten!

Het is niet echt verrassend maar ook de zomer van 2014 gaan we weer naar de USA. Het wordt de 15e keer dat we er naar toe gaan. We willen graag nog een keer terug naar New Orleans. We waren er een paar dagen voor Katrina, hoe zou de stad er nu uit zien? Dus dat was het vaste gegeven voor deze vakantie. De rest lag open. Verder blijft het Zuid-Westen natuurlijk trekken, zeker nu de locatie van de King of Wings niet meer "geheim" is. Maar een korte stop in New Orleans en dan een binnenlandse vlucht was het toch ook niet helemaal. We gingen ons oude reisverslag van 2005 lezen (oeps nog steeds niet gepubliceerd op de weblog) en werden toch weer heel enthousiast over het Zuid-Oosten. We besloten al snel dat de basis dezelfde route was, maar dat we deze dan in omgekeerde richting rijden en wat andere accenten zullen leggen.

Toen kon het grote zoeken naar een geschikte vlucht en auto beginnen. Het was inmiddels al april en we merkten aan de prijzen dat we echt laat waren met boeken. Omdat de economy tickets buitensporig duur waren ging de discussie hier net zoals andere jaren toch weer over wel of geen businessclass vliegen. Inmiddels zijn we het echt verleerd om maar 23 kilo per persoon mee te mogen nemen. Uiteindelijk vonden we een advertentie met een aanbieding vanaf Antwerpen Centraal. Ja, ook wij fronsten de wenkbrauwen vanaf Antwerpen Centraal? We verdiepten ons er in en sloten de deal af waarbij we vanaf Antwerpen Centraal met de Thalys naar Schiphol reizen en dan met KLM of een van haar partners vliegen naar Orlando. Om het geheel toch nog een beetje binnen het budget te houden is de auto een midsize SUV geworden. We kunnen altijd nog voor de upgrade gaan.

Dag 1- Dinsdag 22 juli: Etten-Leur - Orlando (FL)

Om 6:45 uur loopt ons wekkertje af, hebben we nog 5 kwartier om de laatste handelingen voor de vakantie te verrichten. Dat lukt net en 8:15 uur stopt de taxi voor onze deur om ons naar Antwerpen te brengen.

De reis verloopt dit jaar via Antwerpen waar we met de Thalys naar Schiphol gaan, dan met het vliegtuig naar Detroit en dan een binnenlandse vlucht naar Orlando. Tja, wat valt er over reisdagen te melden? Dat de reis naar Antwerpen voorspoedig verliep? Dat de Thalys comfortabel in een uurtje naar Schiphol rijdt. Dat de Vlucht naar Detroit voorspoedig verliep, evenals die naar Orlando? Laten we het even hebben over alles wat je op zo'n dag moet verstouwen. Op Antwerpen centraal eten we een boterhammetje met kaas met een cappuccino, gewoon zelfgemaakte boterhammen van thuis. In de Thalys krijgen we een kopje thee met jus d'orange en een croissantje. Op Schiphol nemen we een glaasje bubbels met een snackje in de lounge. Daar zien we twee BN-ers die later in hetzelfde vliegtuig naar Detroit zitten: Henk van der Meijden (ooit hoofdredacteur van Privé) en Hans Klok (goochelaar, of op zijn Amerikaans magician, klinkt toch beter). Beiden zien er in levende lijve toch wat afgeleefder uit dan op een beeldscherm onder de make-up. Delta doet net als allle andere maatschappijen een glaasje bubbels bij binnenkomst.

Daarna onderscheiden ze zich door een uitstekende maaltijd. Amuse bij de borrel, stukje zalm met uitjes en kappertjes en twee grote garnalen met een cocktailsaus, simpel maar doeltreffend. Daarna een cocossoepje en een kleine salade Caprese en fruit als voorafje. Gevolgd door een voor vliegtuigmaaltijden ongebruikelijk malse steak, met aardappelgratin en beetgare worteltjes. Glaasje wijn erbij natuurlijk, de Chardonnay blijft ook naast de steak overeind. Om af te sluiten met een kaasplankje met een mooie zoete dessertwijn. Onberispelijke maaltijd en de service is vriendelijk. We denken dat dit een van de betere maaltijden in een vliegtuig is geweest en vinden het niet erg dat KLM deze vlucht heeft uitbesteed aan het Amerikaanse zusje.

De luchthaven van Detroit is lekker overzichtelijk en we ploffen even neer in de kussens van de lounge. Dry Martini en een glaasje wit met wat olijfjes en wat zoutjes om daarna onze laatste vlucht van de dag te beginnen. We hebben zojuist kennis gemaakt met een nieuwe immigratie-tool van onze Amerikaanse vrienden. Doe het zelf met de machine, zelf vingers scannen tot ze allemaal een groen ovaaltje krijgen, zelf een foto (selfie) maken tot het apparaat tevreden is en dan naar customs. Vriendelijke beambten en vlotte service. We zijn er zo doorheen. Een van onze koffers blijft wat lang weg, die blijkt later opengemaakt te zijn - voor onze veiligheid natuurlijk - wat blijkt uit het briefje dat we er later in zullen vinden.

De laatste vlucht van twee uur en een kwartier worstelen we ons door een warme Reuben-sandwich heen met chips en een glaasje diet-Coke. Orlando is nat en als we de koffers hebben opgehaald en daarna de auto hebben opgehaald - ook hier hebben ze een doe-het-zelf-systeem geïnstalleerd, blijkt het buiten donker te zijn. In de rij met medium SUV's staat ook een Chrysler Town and Country-car van redelijk formaat, die we vanwege de ruimte wel aantrekkelijk vinden. De andere keuzes waren een Toyota Rav4, een Hyundai Tucson of een Nissan Rogue. Na een snelle stop bij een neighbourhood Walmart voor water, cola en lite beer op naar het hotel. Daar weten ze niets van een reservering, maar we krijgen een kamer en morgen zoeken we alles uit. Het is wat ons betreft mooi geweest, het is inmiddels 4:15 uur in Nederland.
Reageer hier

Dag 2- Woensdag 23 juli: Orlando (FL) - Cocoa (FL) - Orlando (FL)

Zoals ieder jaar zijn we de eerste dag vroeg wakker. Het lichaam wil nog niet wennen aan het nieuwe ritme. Geeft ons de gelegenheid om een beetje kennis te maken met onze nieuwe omgeving. Het is vandaag opnieuw warm en vochtig en dat zal de komende tijd zo blijven. We zullen er langzaam wel aan wennen, met een lager tempo en op tijd water drinken. We hebben gisteren alvast maar 70 halve litertjes water ingeslagen. We maken kennis met onze hoteleigenaar, die zich verontschuldigt omdat hij onze gegevens alsnog gevonden heeft. Hij heeft ons onterecht schrik aangejaagd met zijn mededeling dat hij onze reservering niet kende, hij put zich uit in verontschuldigingen. We maken ook wat nader kennis met onze huurauto. Je ziet de auto op de luchthaven in een parkeergarage met slecht licht, met haast om weg te komen.

Onze Chrysler Town & Country Touring blijkt te beschikken over een 3.6 liter, 6 cilinder, 286 PK sterke motor en heeft verder alle denkbare luxe. Met 7 zitplaatsen waarvan er 5 in de vloer kunnen verzinken, heb je een zee aan bagageruimte. Er zijn twee schermen waarop de achterpassagiers video kunnen kijken vanaf de blue ray speler of hun X-box kunnen aansluiten via alle in en uitgangen die op verschillende plaatsen kunnen worden aangesloten. De automatisch openende en sluitende schuifdeuren aan beide zijden en de automatische achterklep, allen te bedienen met de sleutel of bediening in de auto. Zijn uitgebreide radio, cd, dvd, blue ray speler, satalite radio, en ongelooflijk veel opbergvakken en bekerhouders. We zullen het waarschijnlijk wel 4 weken met elkaar volhouden. We willen even een bestelling ophalen bij de Walmart, maar dat kan pas om 10:00 uur en het is net 8:00 uur geweest. Aan de overkant zit een Danny's, dus dat wordt onze ontbijtplek voor vandaag. Als we een tafeltje hebben bemachtigd en onze bestelling geplaatst, vraag onze achterbuurman plots of we Nederlander zijn. Hij is samen met zijn vader die al 50 jaar in de states woont, hij woont er nu bijna 10 jaar. Nederland is voor hen nu een vakantieland vanwege de familie. Grappig dat je overal Nederlanders tegenkomt.

We kletsen even over Nederland tot onze bestellingen komen en we gaan genieten van onze eieren, spek, worstjes en pancakes! Voordat we vertrekken, krijgen we nog even tips over een paar goede restaurants. We gaan het historische centrum van Kissimmee bekijken en zien het monument of states met aan alle zijden typische stenen uit alle hoeken van de wereld. Dus ook stenen uit Nederland en lei uit België.

Een prachtig monument dat oproept tot wereldvrede in verschillende talen. Het historische centrum van Kissimmee is een kleine verzameling kleurige winkels in een klein gebied. Vooral de kleuren spreken aan, maar als je nader gaat ontdekken dan zijn er maar weinig winkeltjes bij die je ook zou willen bezoeken, het blijken vooral winkeltjes met souvenirs en snuisterijen. Dan op naar Cocoa en enkele andere dorpen aan de kust ten oosten van Orlando. Onderweg zoeken we wat caches, maar we worden nog niet erg warm van wat we aantreffen. Verstopplaatsen in het zicht van bewakingscamera's, of vlak langs de snelweg zonder goede parkeerplaats, waarbij alle verkeer rakelings langs je scheurt. Niet echt onze manier van cachen. In Cocoa lunchen we the five guys die in heel Amerika bekend zijn om hun burgers. Anders dan andere hamburgerbakkers leggen zij de nadruk op vers en kwaliteit. Ze verkopen slechts een paar soorten burgers en hot dogs, die vers voor je gebakken worden nadat je je bestelling hebt geplaatst. Ze zijn over 6 minuten klaar is hun vaste antwoord op je bestelling, die vervolgens in een open keuken wordt klaargemaakt. Je kunt je burger allerlei toppings geven van sla, tomaat, pickels, en alle ingrediënten die ze ook bij subways op je broodje willen leggen inclusief mayo en sausjes. Leuk concept dat al veel complimenten heeft ontvangen, getuige alle kopieën van tijdschrift- en krantenartikelen die de wanden sieren, evenals hun awards. Alles wordt geserveerd in een bruine papieren zak. Het broodje wordt verpakt in folie om het warm te houden. Na deze lunch bezoeken we het historic center van Cocoa, dat net als dat van Kissimmee meer uitstraalt dan inhoudt.

Tweehonderd meter gekleurde winkeltjes met van alles en nog wat, dat je niet nodig hebt. De farmers market bestaat uit vier kramen op een klein pleintje, waar een straatmuzikant de boel van life entertainement voorziet. En ze hebben prachtige huizen met statige bomen ervoor. Soms zelfs met een cache erbij. Dan op naar de geocaching shop op Merrit Island, maar daar aangekomen blijken ze met vakantie! Terug naar Orlando, want we willen nog even naar de outlet. Reizen van en naar de kust blijkt iets kostbaarder dan gedacht, want om de haverklap is er weer een tolhuisje en hoewel we steeds maar een dollar of anderhalf hoeven te betalen loopt de teller toch op tot iets meer dan $ 10,- heen en terug over een stukje van 50 kilometer. Het moderne centrum van Orlando wordt overspoeld door toeristen die voornamelijk voor alle pretparken komen. Het centrum is dan ook een bonte verzameling van winkels, restaurants, bars, hotels, sight seeing points en attracties. Een van de attracties is natuurlijk Ripleys Believe It Or Not, waarbij dit rariteitenkabinet ondersteboven is gebouwd met het dak op de grond en de fundering als hoogste niveau, je komt dus via het dakraam binnen. Wij concentreren ons even op de outlet - er zijn er meerdere in Orlando - en kiezen voor de Premium Outlet Downtown.

Hoewel we ons erop verheugd hebben, vinden we niets van onze gading. Anderen slagen er beter in en we zien nogal wat mensen die bepakt en bezakt hun weg naar de uitgang zoeken, al dan niet voorzien van een nieuwe koffer waarin al die nieuwigheid mee naar huis moet worden genomen. Bij Nike zien we dat ze shirts van het Nederlands elftal verkopen. Om half zeven hebben wij het wel gezien en we gaan op weg naar Dick's Sporting Goods om te kijken of ze beschermfolie hebben voor onze GPS. De website vermeldt van wel, maar de winkel blijkt niet alles te hebben wat de website vermeldt. Onverricht ter zake keren we huiswaarts. Dan nog even snel naar de Walmart om onze bestelling op te halen en zo wordt het ongemerkt toch nog laat. We willen graag dineren bij een bekend stakehouse, maar als we het ingeven in de TomTom blijkt het nog een half uur rijden te zijn en de kans is groot dat wanneer we er tegen 21:30 uur aankomen, het restaurant sluit, daar hebben we toch geen zin in. Dus dan maar snel even naar de Golden Coral, een buffet waar we meestal wel tevreden over zijn. Er zijn er zeker een stuk of vijf in deze omgeving, maar deze valt ons voor het eerst een beetje tegen. In ieder geval rijden we met een gevuld buikje terug naar het hotel. Als we daar aankomen besluit de dag met een onweer- en regenbui, typisch voor de zuidoostelijke staten.
Reageer hier

Dag 3- Donderdag 24 juli: Orlando (FL) - Daytona Beach (FL) - St. Augustine (FL) - Jacksonville (FL)

Uiteraard schijnt het zonnetje al weer uitgebreid als we opstaan. Vandaag rijden we naar de kust en dan langs de kustweg naar het noorden. Onze eerste stop wordt een Starbucks langs de route om even een koffietje te drinken. De straat er naartoe wordt geblokkeerd door auto's die wachten om in de drive-in koffie te halen, typisch Amerikaans. De koffie van Starbucks is overal hetzelfde. Grappig om te merken dat Neil Diamond in hun CD-rekje staat. En uit de luidsprekers klinkt Israel Nash Gripka, een aanrader voor ieder die van relaxte country muziek houdt; klinkt een beetje als een mix van Neil Young en John Fogerty (CCR).

Daytona Beach staat in het teken van races. Het verkeer er naartoe doet alvast mee, door hard te rijden en links en rechts in te halen. Het ziet er voor ons nogal ondoorzichtig uit. Dus wij rijden de toegestane snelheid in één baan, wij wijken niet. Tegen de tijd dat we er zijn is het lunchtijd en we stoppen bij de Cracker Barrel. We hebben gezien dat ze lunch-specials hebben, dus die willen we wel eens proberen. Jos heeft de dag-special van donderdag: geroosterde kalkoen met saus en groenten, Esmée heeft de Country Garden Salad met een kippensoepje. Het gerecht van Jos wordt geserveerd met biscuits (in Engeland bekend als scones) en op het bord naast de kalkoen een soort gebakken havermout-brokjes? De kalkoen is heerlijk mals en sappig, er is een soort bramenjam die heerlijk smaakt bij de biscuits, dus niets te klagen. De salade van Esmée is lekker vers en knapperig met een heerlijke honey-mustard-dressing.

De Cracker Barrel ligt vlak naast dé attractie van Daytona Beach International Speedway Stadium, dat wordt verbouwd. Er worden nog meer gigantische tribunes gebouwd. Je kan een pass kopen waarmee je een rondrit over de terreinen krijgt en in het stadion mag kijken. Was vast leuk geweest voor Jurgen, maar is helaas aan ons niet besteed. Het stadion is imposant, zelfs terwijl het nog niet klaar is. Het circuit ligt er sinds 1959 en heeft een ovalen baan met een lengte van 4 km. Ieder jaar wordt er Daytone 500 verreden als belangrijk onderdeel van de NASCAR sprint cup. Naast dit circuit is er ook een stratencircuit, op hetzelfde terrein, waarop de 24 uurrace van Daytona wordt verreden. Op het strand van Daytona Breach worden met regelmaat snelheidsrecord wedstrijden gehouden. Het zand is er zo vast dat dit op sommige stukken verantwoord is. Overal mag je op het strand parkeren, maar ons trekt dat niet.

We rijden de kustroute, maar de kust zie je zelden omdat de duinstrook is begroeid met metershoge yucca's. Opeens is er een stuk strand te zien, met een lange pier de zee in. Dat lijkt ons wel wat, dus wij de auto uit. Maar het is niet zoals in Nederland dat je overal gratis de pier op mag, hier gaat het op zijn Amerikaans, de pier heeft een eigenaar en die wil geld zien. En dat voor 50 meter pier. We blijven te veel Hollander.

Op weg naar St Augustine, het oudste plaatsje in de VS van Europese origine (1565) dat sinds de oprichting nog steeds bestaat. De Spanjaarden gingen aan land, maakten er en fort dat de schepen van en naar de oude wereld moest beschermen en piraten buiten moest houden. Later diende het vierkante fort met zijn ruitvormige hoekpunten ter verdediging tegen de opdringende Engelsen, die vanuit het noorden naar het zuiden oprukten. In 1763 zou St Augstine de hoofdstad worden van het door Engelsen bezette Florida, het Noorden won immers de burgeroorlog van het Zuiden. De Spanjaarden bouwden in 1565 een nederzetting die is uitgegroeid tot het huidige St Augustine.

Je vindt hier dus het oudste huis, de oudste school, de oudste kerk, etc. van de VS. Het centrum is wandelgebied en herbergt een reeks aan winkeltjes met veel souvenirs en snuisterijen, snoep- en ijsshops, eethuisjes en bars. We slenteren er doorheen, beginnend bij de basiliek en eindigend bij het fort. De huizen en kerken hebben nog duidelijk Europese invloeden met balkons aan de huizen. De temperatuur is inmiddels gestegen tot een ruime 93 F (34 C). In dit soort temperaturen zijn de 70 flesjes zo weg. Dan op weg onze overnachtingsplek voor vannacht, Jacksonville. Jacksonville is de grootste plaats van Florida, groter dan Orlando of Miami. Jacksonville wordt ook wel The South of the River City by the Sea. Ontstaan als een plaats waar koeien moesten worden overgevaren, later een pleisterplaats voor ouderen die in Florida wilden overwinteren en tegenwoordig de grootste stad van Florida met lage werkeloosheid.

Zodra we over de brug het centrum inrijden zien we onmiddellijk de plek waar we willen dineren, Jacksonville Landing. Een winkelcentrum met restaurants die over het water van de St John River uitkijken. We zien onmiddellijk de American Grill en voor ons is duidelijk dat we daar zullen eten. Leuke relaxte tent en een mooi uitzicht over het water met zicht op drie bruggen. De ober heeft niet de grootste topografische kennis, want nadat hij eerst denkt dat we uit Duitsland komen en wij hem de hint "close" geven. Begint hij maar wat te raden en veel Europese landen komen voorbij, zelfs Luxemburg, maar niet Nederland. Als we hem Nederland noemen, weet hij geen enkele Nederlandse stad te noemen. Als we Amsterdam noemen, is hij zelfs enigszins verrast. Verder is hij weinig spraakzaam, want ons prima uitkomt. De kok heeft gelukkig verstand van koken en we genieten even later van een prima Sirloin Steak, lekkere beetgare groente en smakelijke knapperige fries. Wat een steak! Zo mogen ze altijd zijn. Dan op naar het hotel en snel een lekker bedje opzoeken. Morgen weer een warme drukke dag.
Reageer hier

Dag 4- Vrijdag 25 juli: Jacksonville (FL) - Brunswick (GA) - Darien (GA) - Savannah (GA)

Na een licht ontbijtje rijden we richting Savannah, Georgia. We rijden het eerste stuk op de 95, maar besluiten na een uurtje om een ommetje te maken. We worden getriggerd door een bord waarop een casino wordt aangegeven. Dat kan hier toch helemaal niet? We gaan toch even kijken om te ontdekken dat vlak voor Brunswick er de mogelijkheid is om aan boord van een schip casino-tripjes te maken. We hebben niets gereserveerd, dus dat wordt niets. Dan maar even een koffieplek zoeken in Brunswick, een slaperig plaatsje waar verder weinig te beleven valt.

We zien een opvallend herdenkingsmonument en een fraaie vuurtoren. We zoeken wat caches en daarna een plek om koffie te krijgen. Bij een jachthaven verwacht je een clubhuis, maar dat is hier vergeefse moeite. Twee schippers die net aan wal gaan verwijzen ons naar het centrum van dit stadje. We wandelen door de hitte terug om terecht te komen in een klein koffietentje, dat blijkbaar de lokale ontmoetingsplaats is. De een na de ander komt er koffie halen, met of zonder broodje of muffin en met of zonder nieuwtje of roddel (het gesprek krijgt dan plots een fluistertoon en veelbetekenende wederzijdse blikken en blikken van ongeloof, of vullen we nu teveel in?). De cappuccino is prima. We rijden verder via de 17 en passeren onderweg wat voormalige plantages. Hier worden ze geafficheerd als cultureel erfgoed, zonder enige gêne over het slavenverleden dat toch onvermijdelijk aan de plantages verbonden is.

Onderweg komen we terecht in Darien, een klein plaatsje aan de monding van de rivier Altamaha. Vroeger werden hier voorraden bewaard in pakhuizen die gemaakt waren van een mengsel van klei en schelpen. Er zijn nog wat overblijfselen van dit soort voormalige pakhuizen. Fascinerend om te zien, dikke muren met laagjes schelpen en klei.

Het ziet er in het dorp schilderachtig uit met grote oude bomen overladen met een soort organisch engelenhaar (Spanish moss), kleine vervallen huisjes afgewisseld met grote ruime, goed onderhouden woningen. Een van de weinige mensen die we er tegenkomen in het historische centrum is een jongen die met ontbloot bovenlijf een tuin onderhoudt en die de sfeer van Desperate Housewives over dit dorp afroept. Als we het dorp uitrijden zien we een klein winkelcentrum met een Subways. De combo van de dag wordt verkocht voor $ 4,75 inclusief zakje chips en een beker frisdrank. Geweldige deal die we niet kunnen weerstaan, dus even later smullen we van broodje en een flatbread met tonijnsalade en overladen met frisse groenten. Dan kan je weer op weg en een uurtje later zitten we in Savannah, even inchecken in het hotel en op weg naar het historische centrum met de bekende 22 parkachtige pleinen die keurig geometrisch ten opzichte van elkaar liggen.

Savannah is de oudste stad van Georgia, was lange tijd ook de hoofdstad. Tegenwoordig trekt het ieder jaar miljoenen bezoekers vanwege de goed geconserveerde oude stad met de prachtige statige huizen met balkons en fraaie opgangen in Victoriaanse stijl. De squares zijn o.a. bekend geworden door de film Forest Gump, waarbij de hoofrolspeler Tom Hanks op Chippewa Square in de openingsscene op een bankje zat, als hij op zoek is naar zijn jeugdliefde Curran. Die scene is bij velen zo bekend geworden dat ze de oorspronkelijke bankjes hebben weggehaald omdat mensen er steeds stukken van meenamen als souvenir. De beste manier om dit deel van de stad te herontdekken is door te cachen.

Je loopt andere routes, komt op andere pleinen en ontdekt de stad net anders dan anders. Wij zien heel andere stukken van de stad als in 2005. Dorstig landen we 's middags op een terras waar ze net happy hour blijken te hebben en we twee biertjes krijgen voor minder dan de prijs van één. We eindigen de dag met een bezoek aan Texas Steakhouse, waar volgens sommigen de beste steaks van de US worden gebakken. Eerst zelf proeven, dan geloven. We beschikken tevens over een coupon voor een gratis appetiser, in ons geval snakebites, een soort kaasbolletjes met pepertjes erin en een sausje erbij. Dan arriveren de steaks en ze zijn heerlijk. De bijgeleverde boontjes en frites zijn minder. Als we dat melden mogen we onmiddellijk iets anders ervoor in de plaats uitzoeken. Dat blijft het prettige van Amerika, als je niet tevreden bent dan wordt er veel gedaan om je toch tevreden te krijgen en te houden. Een frisse salade doet de slappe boontjes snel vergeten. Zo houd je tevreden klanten.
Reageer hier

Dag 5- Zaterdag 26 juli: Savannah (GA) - Hilton Head Island (SC) - Ridgeland (SC)

Bij sommige hotels hebben ze een wafelijzer bij het ontbijt, simpel ding waar je kant en klaar beslag op giet, het ijzer sluit, omdraait en twee minuten wacht. Mooie goudbruine wafels vallen je ten deel. De hoeveelheid calorieën, inclusief maple siroop is voldoende voor de rest van de dag. Amerikanen verslinden daarnaast vaak nog cereals, bagels, toast, eieren, muffins, fruit, yohurtjes etc. Wij doen het rustig aan (voor Amerikaanse begrippen dan, niet voor Nederlandse). Vandaag gaan we op weg naar Charleston (SC), althans dat was het plan, maar als we eenmaal in de buurt van Hilton Head Island zijn, besluiten we het rustig aan te doen.

We gaan dit eiland op het gemak bekijken, wat cachen en we hebben bij de aanrijdroute ook nog een outlet gezien en met temperaturen rond de 94 F gaan we het rustig aan doen. Als we een cache dichtbij het strand zoeken en vinden zien we plots op een nat deel van een pad honderden kleine beestjes, die bij nadere beschouwing kleine krabbetjes zijn. Sommigen hebben een grote schaar aan een voorpoot. Bizar gezicht. Helaas geen eigen foto's, want we hadden de fototoestellen in de auto achtergelaten en voor je een phone klaar hebt zijn al deze bijzondere krabbetjes onder de grond in hun holletjes verdwenen, gelukkig is er Google. We ontdekken dat het wenkkrabben (NL) of fidlercrabs (US) zijn die veel in Noord-Amerika voorkomen; officieel Uca pugilator. Op het strand staat een zacht briesje, het is er heerlijk. De zee van de Atlantische Oceaan is lauw, niet te vergelijken met het water van onze Noordzee-stranden. We lopen de zee een stuk in en besluiten de hele dag op Hilton Head te blijven. Hilton Head is een luxe vakantie eiland. De golfbanen zijn niet te tellen, de shopping centra overigens ook niet. Om de 5 km treffen we een winkelcentrum aan met velerlei winkels.

We lunchen in een typische Amerikaanse diner en krijgen een Philly Cheese Steak en een BBQ Pulled Pork, typische Amerikaanse broodjes van groot formaat met frites en coleslaw. Amerikanen hebben misschien geen eet-cultuur, maar ze maken wel verrekt lekkere broodjes. We bedenken dat Amerikanen in Nederland het zwaar moeten hebben als ze lunchen met een broodje met slechts één plakje ham of kaas.

We bezoeken Compass Rose Park, een klein park op het eiland waar Charles Frazier een plek heeft gecreëerd, waar mensen kennis kunnen maken met de natuur en special met e American Aligator. Een bronzen standbeeld van hem en de aligator zijn in het park te zien. Het schijnt gemaakt te zijn naar een levensechte situatie, Charles met zijn pluutje en de aligator naast hem. Komt hier de uitdrukking "see you later aligator" vandaan?

Het strand op Hilton Head is breed en wit. Het meeste is privé, maar er is een aantal plekken waar het publiek wordt toegelaten. Een van de best bekende en meest bezochte is Coligny. Er is een constante stroom van mensen die komen en gaan. De boulevard er naar naar toe is super: een waterfontein waar kinderen en volwassenen in spelen, omkleedhokjes in die typische houten stijl van hier in het Zuid Oosten, houten schommelbanken en leunstoelen in de schaduw. We klagen niet. Als we van het eiland vetrekken blijkt er een aanrijding op de tegenovergestelde rijbaan. Dat levert een lange file op en daar hebben wij even last van als we nog even een bezoek aan de outlet willen brengen, maar we komen er wel. En we vinden beiden nog enkele dingen voor een uitermate lage prijs, een vliegende kraai vangt altijd wat. We besluiten vanavond niet verder te gaan dan Ridgeland, een klein plaatsje voor Charleston. Naast het hotel is een Chinees met een buffetje. Precies genoeg voor wat wij nodig hebben. Morgen gaan we door naar Charleston.
Reageer hier

Dag 6- Zondag 27 juli: Ridgeland (SC) - Charleston (SC) - Georgetown (SC)

Zoals gewoonlijk beginnen we met een "licht ontbijtje" om de ochtend goed door te komen. Via de interstate 95 en de highway 17 komen we makkelijk in Charleston.

Voordat we de stad bereiken moeten we even benzine innemen en vlak bij zien we een bijzonder stulpje, kleurrijk en en een tikkeltje extravagant. Het duurt even voordat we doorhebben dat deze bijzonder gedecoreerde woning van een hoveniersbedrijf. We proberen ons een voorstelling te maken van de tuinen die door deze mensen zullen worden aangelegd. Kleurrijk zullen ze in ieder geval zijn. Charleston is in 1670 gesticht als Charles Town, genoemd naar Charles II, koning van Engeland. De stad is vooral bekend om zijn goed bewaard gebleven architectuur.

Huizen in koloniale stijl met meerdere verdiepingen en veranda's die aan de zijkant van de huizen lijken te zijn geplaatst. De stad werd aangevallen door Fransen en Spanjaarden die het Engelse eigendom van dit stuk land betwisten. De stad is daardoor ook verschillende keren van "eigenaar" gewisseld, wat tot uitdrukking komt in de verschillende bouwstijlen. Hoewel het eigendomsrecht van de stad werd betwist, was de stad tegelijkertijd een erg open stad en ontving het migranten van over de hele wereld. Zo woonden er zelfs vrije negroïden, terwijl de stad daarnaast zwaar leunde op de slavernij die voor een deel van de rijkdom zorgde. Begin 19e eeuw woonde in Charleston een hele grote gemeenschap Joden, protestanten en mensen van van allerlei geloven. Deze tolerante sfeer heeft de stad ook door de eeuwen heen weten te behouden en ook vandaag de dag staat de stad bekend als de vriendelijkste stad van de VS en de stad met de beleefdste en meest wellevende mensen.

Wij wandelen eerst door de overdekte markt van Charleston, een markt die weliswaar overdekt is maar aan de zijkanten open, waardoor het geheel met een veelheid van ventilatoren aan het plafond moet worden gekoeld. Het is de plek waar veel van de kunstenaars hun producten aan de man proberen te brengen. Schilders, pottenbakkers, "juwelen"-, hoeden en kledingontwerpers en vooral ook de vlechters van manden van gras, allen proberen ze hun waren onder de aandacht van het winkelend publiek te brengen. Naast natuurlijk ieder die wat eetbaars heeft aan te bieden. De markt is een kleurrijke en gevarieerde verzameling van goederen, aanbieders en kopers.

Aangekomen bij het waterfront-park zien we veel kinderen die de waterpartij bij het begin van het park gebruiken als speelplaats, wat bij de huidige temperatuur van boven de 100 F niet onplezierig moet zijn. Wij wandelen de pier op - die zowaar onbetaald betreden kan worden en waar we een tijdje samen op een schommelbank doorbrengen. Onder een afdak voor de schaduw, met het briesje van zee is het er zeer aangenaam.

We wandelen verder door het park naar het volgende park: battery-park, waar een grote verzameling van de kanonnen is samengebracht die ooit in de stad zijn gebruikt. Eigenlijk zijn we ook op zoek naar een plaats om te lunchen, zeker als we een stel zien dat een picknick in de park voor zichzelf heeft georganiseerd maar aan de waterkant is nog niemand op het idee gekomen om er een eethuis/lunchroom te beginnen, behalve de jachtclub, maar dan alleen voor haar leden. We moeten dus een heel stuk terug naar de binnenstad wandelen. Daar zien we een geschikte lunchtent, The Brown Dog Deli, waar mensen buiten aan elkaar vertellen hoe enthousiast ze erover zijn.

Uitproberen dus. Esmée met een Hawaiian Salmon-burger met broccoli-salade en Jos met een Italian Cold Cut Sandwich. Beide gerechten hebben uiteraard Amerikaanse afmetingen en op het broodje van Jos zitten wel 5 soorten Italiaanse vleeswaren, naast sla, tomaat, ui en een balsamico dressing. Mocht je ooit in Charleston zijn en een broodje willen eten, The Brown Dog Deli is een aanrader. Ondanks de hitte proberen we hier en daar ook nog een cache mee te pakken. Bij een ervan komen we een ander cache-stel tegen dat zegt dat dit hun eerste is. We komen er niet achter of het hun eerste van de dag, in Charleston of überhaupt hun eerste is. Bij een andere cache hebben we een ontmoeting met een horde muggen, die ondanks dat we ons beschermd hebben met 95% DEET, toch behoorlijk steken. Vooral Esmée moet het ontgelden, we vluchten de steeg uit. Dan maar geen cache. Als we de stad uitrijden willen we nog even een bezoek brengen aan een van de plantages, maar die sluiten op zondag vroeg. We hadden niet het plantagehuis zelf willen bezoeken, dat hebben we eerder ook al gedaan, maar meer de omgeving zien, de plantage zelf met de slavenhuisjes. Het zit er vandaag niet in. We besluiten vandaag niet verder te rijden dan Georgetown. Georgetown was oorspronkelijk opgericht als een handelspost waar de Engelsen handelden met de indiaanse stammen in het gebied. Huiden en idigo werden geruild tegen spullen die de indianen nodig hadden (o.a. wapens). Later werd Georgetown een belangrijk gebied voor het verbouwen en de export van rijst. Het oorspronkelijke acht-bij vier-blok-grid-ontwerp is tot op de dag van vandaag nog in takt, met dezelfde straatnamen en soms zelfs dezelfde huizen (gerenoveerd uiteraard).

Op zondag blijkt het niet eenvoudig een plek te vinden om te dineren maar het lukt ons om bij Buzz Roost op het terras aan het water een plek te vinden. Het is druk op het terras, maar vooral met mensen die ruimschoots genieten van een drankje. Waarschijnlijk hebben ze al vroeg gegeten. In de schemering genieten wij van onze maaltijd: een maaltijdsalade met garnalen en een mixed seafood grill (gegrilde zalm, crabcake en een halve krab, met geroerbakte groenten en pilav rijst). Allebei de gerechten zijn prima bereid en smaken uitstekend. De zon gaat langzaam onder boven het land.
Reageer hier

Dag 7- Maandag 28 juli: Georgetown (SC) – Myrtill Beach (SC) - Columbia (SC)

Na een ontbijtje van bagels pakken we de spullen weer in, storten de koelbox vol met ijsblokjes en gaan we nog even naar de harbor van Georgetown.Daar liggen verschillende geocaches.

Helaas blijken we weinig geluk te hebben, veel van de caches blijken al enkele malen niet gevonden te zijn, ondanks de duidelijke hint waar ze moeten liggen. Wij treffen ze al evenmin aan. In Nederland is de cache-eigenaar verantwoordelijk voor het onderhoud van de cache, overige cachers doen in principe niets voor een andere cache. Wanneer een cache langer niet gevonden wordt, gaat de eigenaar een kijkje nemen of alles nog wel in goede staat is.

In Amerika is dat anders, daar wordt het onderhoud vooral gedaan door de overige cachers. Containers en logrollen worden door passerende cachers vervangen. Het plaatsen van een melding “needs maintenance” wordt hier dan ook niet echt gewaardeerd. Ook de verstopmethoden en het geven van hints is hier anders. We besluiten nog even langs de bank te gaan om geld te pinnen. We hebben het al op verschillende plaatsen geprobeerd, maar steeds krijgen we de melding dat de pas niet geaccepteerd wordt. Ook hier weer. Nu kan er overal wel met een credit card betaald worden, maar zeker voor de tip (15-20% in restaurants) is contant geld makkelijk en soms zelfs nodig. Volgens de ING moeten wij wereldwijd kunnen pinnen. Helaas is de werkelijkheid anders. Zonder contanten, maar gelukkig nog steeds met een werkende creditcard vervolgen wij de weg naar Myrtle Beach. Myrtle Beach is nog vele malen toeristischer dan Hilton Head.

In de zomermaanden verblijven hier 15.000 toeristen, inclusief veel Amerikaanse studenten, waarvoor dit een soort Salou is. Myrtle Beach heeft nog het meeste weg van een kermis. Achtbaan, reuzenrat, bungee jump: je vindt het hier allemaal. En hoewel het niet onze manier van plezier maken is, heeft het toch wel wat om hier te lopen en genieten we ervan.

Opmerkelijk is wel dat we hier de vorige keer dat we in het Zuid Oosten waren ook geweest zijn maar we ons dit bijna niet kunnen herinneren. Echte blijvende indruk maakte het dus niet. Esmée wil graag nog wat caches van het type vinden uit de eerste jaren dat geocachen bestond; 2000/2001. Ze zijn vooraf zorgvuldig uitgezocht, maar niet in de GPS geladen en pas als we een plaats vinden met internet blijkt dat we er al vele mijlen voorbij zijn.

Hoewel het niet meer is dan je naam op een papiertje zetten en er melding van maken op internet, kan Esmée dat met deze gemiste caches niet zo luchtig zien. Nu maar hopen dat we tijdens deze reis nog wat andere oudjes vinden, in Nederland en België lukt dat zo goed als niet. Als we de kust verlaten en naar het binnenland rijden zien we steeds meer kudzu. Kudzu is een klimplant die alles overwoekert . Hier in het Zuid Oosten heeft de plant de bijnaam "the vine that ate the south" gekregen. Een andere plant die je hier veel tegen komt is Spaans mos dat leeft van lucht en veel in de bomen hangt als een soort van engelenhaar of baard. Om te zien is het prachtig, zeker langs lange oprijlanen. Het eindpunt van de reis is Columbia geworden waar we een nette ruime kamer vinden in de Days Inn. We hebben weer eens niets te klagen.
Reageer hier