Bijna ieder jaar in de USA hebben we wel een overnachting gehad waarbij we ons achteraf afvragen “hoe hebben we hier kunnen belanden?” In positieve zin hadden we dat dit jaar in Nashville. Op voorhand hadden wij niet verwacht in een suite te overnachten met een aparte keuken inclusief afwasmachine en
family size fridge.
Door de jaren heen hebben we onszelf ook aangeleerd niet te overnachten in een hotel dat adverteert met “weekly rates”, omdat daar vaak tot ’s avonds laat nog aan auto’s wordt gesleuteld, ruzie gemaakt etc. Toen we gisteren, nog voordat we onze hotelkamer ingingen, door de buurman werden aangesproken dat hij hier sinds zijn scheiding woonde omdat zijn ex het huis had, beseften we pas dat we in een “weekly rates” hotel zaten.
Nu waren we er pas laat, moesten we nog eten en wilden we weer vroeg op pad, dus wat ben je nou eigenlijk in het hotel? We waren er van overtuigd dat we een goede deal hadden gesloten. ’s Avonds viel ons oog op toch wel erg veel stof en viezigheid op de deuren en toen we op zoek naar een stopcontact onder het tv kastje keken, veerden we weer snel omhoog.
Esmée kon slecht slapen van de rooklucht die ze meende te ruiken, zelfs nog na de gevonden asbak in de badkamer gezet te hebben. Toen een van de kussens uit het bed werd gegooid werd het gelukkig wat minder. Vreemd want bij het betreden van de kamer hadden we echt geen rook geroken, dan waren we zeker omgekeerd. Pas ‘s avonds zouden we ontdekken dat onze pyjama’s vreselijk naar de rook stonken. Het kan niet anders of we hebben onder ongewassen rook-lakens geslapen.
Ach “de buitenwereld” zal mogelijk denken dat we wel heel diep zijn gezonken en aan lager wal zijn geraakt na een dagje geld verbrassen in het casino. Anderen zullen op de vraag: "businessclass vliegen, waar doen ze het van?", nu het antwoord hebben gekregen ☺.
Afijn, de route ging vandaag naar Vicksburg via de Hihgway 61. Een heerlijke rustige weg met prachtige uitzichten en verlaten stukken niemandsland.
Je ziet er soms bijzondere locaties, zoals een bijna vervallen kerk, een brandweerauto uit vervlogen tijden en een verlaten benzinestation. Net als in de Carolina’s zijn er in Mississippi veel kerken. Zonder tussendoor huizen te zien, zie je de ene kerk na de andere. Verder zien we uitgestreken katoenvelden, maisvelden en velden vol sojabonenplanten. Kilometers achter elkaar.
Bouwvallige woningen, onbewoonbaar verklaard zou je denken, maar het is vaak "onverklaarbaar bewoond", worden afgewisseld met luxe huizen. Slaperige plaatsjes langs de rivier met fraaie murschilderingen. Dit is echt een dag waardoor we ons bewust worden hoe prettig geocachen is. We worden soms maar 500 meter van de doorgaande weg geleid en we komen op de mooiste plekjes die in geen enkele reisgids beschreven staan. Iedereen zou op zijn vakantie moeten geocachen.
Opvallend is ook hoe vlak deze streek (de Delta) is. Pas vanaf Vicksburg zal het weer een heuvellandschap worden.
Vicksburg is een historisch stadje dat tijdens de burgeroorlog van strategisch belang was. Door de hoge ligging ten opzichte van de rivier was het een bijna onneembare vesting. Kanonen, begraafplaatsen en erevelden: veel in de stad doet nog aan die tijd herinneren. We rijden een stukje van de
scenic dive en wagen een gokje in de casino’s. De casino’s zijn casinoboten. Aan land mag er niet gegokt worden dus dat is handig omzeild door gebruik te maken van casinoboten die in een betonnen bak liggen. Aan het eind van de middag verlaten we de stad via de 61, die vanaf Port Gibson over gaat in de mooie Natchez Trace Parkway.
We kijken ons ogen uit met zo veel kudzu en langs de weg zien we verschillende hertjes. We hebben weer niets te klagen beseffen we als we in de Travel Inn in Natchez aankomen. Hoewel niets te klagen? Toch één klein dingetje: we merken dat we vanochtend de boodschappen die we voor de picknick hadden gekocht in de koelkast evan het hotel hebben laten staan.
