Na een licht ontbijtje rijden we richting Savannah, Georgia. We rijden het eerste stuk op de 95, maar besluiten na een uurtje om een ommetje te maken. We worden getriggerd door een bord waarop een casino wordt aangegeven. Dat kan hier toch helemaal niet? We gaan toch even kijken om te ontdekken dat vlak voor Brunswick er de mogelijkheid is om aan boord van een schip casino-tripjes te maken. We hebben niets gereserveerd, dus dat wordt niets. Dan maar even een koffieplek zoeken in Brunswick, een slaperig plaatsje waar verder weinig te beleven valt.
We zien een opvallend herdenkingsmonument en een fraaie vuurtoren. We zoeken wat caches en daarna een plek om koffie te krijgen. Bij een jachthaven verwacht je een clubhuis, maar dat is hier vergeefse moeite. Twee schippers die net aan wal gaan verwijzen ons naar het centrum van dit stadje. We wandelen door de hitte terug om terecht te komen in een klein koffietentje, dat blijkbaar de lokale ontmoetingsplaats is. De een na de ander komt er koffie halen, met of zonder broodje of muffin en met of zonder nieuwtje of roddel (het gesprek krijgt dan plots een fluistertoon en veelbetekenende wederzijdse blikken en blikken van ongeloof, of vullen we nu teveel in?). De cappuccino is prima.
We rijden verder via de 17 en passeren onderweg wat voormalige plantages. Hier worden ze geafficheerd als cultureel erfgoed, zonder enige gêne over het slavenverleden dat toch onvermijdelijk aan de plantages verbonden is.
Onderweg komen we terecht in Darien, een klein plaatsje aan de monding van de rivier Altamaha. Vroeger werden hier voorraden bewaard in pakhuizen die gemaakt waren van een mengsel van klei en schelpen. Er zijn nog wat overblijfselen van dit soort voormalige pakhuizen. Fascinerend om te zien, dikke muren met laagjes schelpen en klei.
Het ziet er in het dorp schilderachtig uit met grote oude bomen overladen met een soort organisch engelenhaar (Spanish moss), kleine vervallen huisjes afgewisseld met grote ruime, goed onderhouden woningen. Een van de weinige mensen die we er tegenkomen in het historische centrum is een jongen die met ontbloot bovenlijf een tuin onderhoudt en die de sfeer van Desperate Housewives over dit dorp afroept.
Als we het dorp uitrijden zien we een klein winkelcentrum met een Subways. De combo van de dag wordt verkocht voor $ 4,75 inclusief zakje chips en een beker frisdrank. Geweldige deal die we niet kunnen weerstaan, dus even later smullen we van broodje en een flatbread met tonijnsalade en overladen met frisse groenten.
Dan kan je weer op weg en een uurtje later zitten we in Savannah, even inchecken in het hotel en op weg naar het historische centrum met de bekende 22 parkachtige pleinen die keurig geometrisch ten opzichte van elkaar liggen.
Savannah is de oudste stad van Georgia, was lange tijd ook de hoofdstad. Tegenwoordig trekt het ieder jaar miljoenen bezoekers vanwege de goed geconserveerde oude stad met de prachtige statige huizen met balkons en fraaie opgangen in Victoriaanse stijl. De squares zijn o.a. bekend geworden door de film Forest Gump, waarbij de hoofrolspeler Tom Hanks op Chippewa Square in de openingsscene op een bankje zat, als hij op zoek is naar zijn jeugdliefde Curran. Die scene is bij velen zo bekend geworden dat ze de oorspronkelijke bankjes hebben weggehaald omdat mensen er steeds stukken van meenamen als souvenir. De beste manier om dit deel van de stad te herontdekken is door te cachen.
Je loopt andere routes, komt op andere pleinen en ontdekt de stad net anders dan anders. Wij zien heel andere stukken van de stad als in 2005. Dorstig landen we 's middags op een terras waar ze net happy hour blijken te hebben en we twee biertjes krijgen voor minder dan de prijs van één. We eindigen de dag met een bezoek aan Texas Steakhouse, waar volgens sommigen de beste steaks van de US worden gebakken. Eerst zelf proeven, dan geloven. We beschikken tevens over een coupon voor een gratis appetiser, in ons geval snakebites, een soort kaasbolletjes met pepertjes erin en een sausje erbij. Dan arriveren de steaks en ze zijn heerlijk. De bijgeleverde boontjes en frites zijn minder. Als we dat melden mogen we onmiddellijk iets anders ervoor in de plaats uitzoeken. Dat blijft het prettige van Amerika, als je niet tevreden bent dan wordt er veel gedaan om je toch tevreden te krijgen en te houden. Een frisse salade doet de slappe boontjes snel vergeten. Zo houd je tevreden klanten.
Reageer hier
We zien een opvallend herdenkingsmonument en een fraaie vuurtoren. We zoeken wat caches en daarna een plek om koffie te krijgen. Bij een jachthaven verwacht je een clubhuis, maar dat is hier vergeefse moeite. Twee schippers die net aan wal gaan verwijzen ons naar het centrum van dit stadje. We wandelen door de hitte terug om terecht te komen in een klein koffietentje, dat blijkbaar de lokale ontmoetingsplaats is. De een na de ander komt er koffie halen, met of zonder broodje of muffin en met of zonder nieuwtje of roddel (het gesprek krijgt dan plots een fluistertoon en veelbetekenende wederzijdse blikken en blikken van ongeloof, of vullen we nu teveel in?). De cappuccino is prima.
We rijden verder via de 17 en passeren onderweg wat voormalige plantages. Hier worden ze geafficheerd als cultureel erfgoed, zonder enige gêne over het slavenverleden dat toch onvermijdelijk aan de plantages verbonden is.
Onderweg komen we terecht in Darien, een klein plaatsje aan de monding van de rivier Altamaha. Vroeger werden hier voorraden bewaard in pakhuizen die gemaakt waren van een mengsel van klei en schelpen. Er zijn nog wat overblijfselen van dit soort voormalige pakhuizen. Fascinerend om te zien, dikke muren met laagjes schelpen en klei. 
