Om 6:45 uur loopt ons wekkertje af, hebben we nog 5 kwartier om de laatste handelingen voor de vakantie te verrichten. Dat lukt net en 8:15 uur stopt de taxi voor onze deur om ons naar Antwerpen te brengen.
De reis verloopt dit jaar via Antwerpen waar we met de Thalys naar Schiphol gaan, dan met het vliegtuig naar Detroit en dan een binnenlandse vlucht naar Orlando. Tja, wat valt er over reisdagen te melden? Dat de reis naar Antwerpen voorspoedig verliep? Dat de Thalys comfortabel in een uurtje naar Schiphol rijdt. Dat de Vlucht naar Detroit voorspoedig verliep, evenals die naar Orlando?
Laten we het even hebben over alles wat je op zo'n dag moet verstouwen. Op Antwerpen centraal eten we een boterhammetje met kaas met een cappuccino, gewoon zelfgemaakte boterhammen van thuis. In de Thalys krijgen we een kopje thee met jus d'orange en een croissantje. Op Schiphol nemen we een glaasje bubbels met een snackje in de lounge. Daar zien we twee BN-ers die later in hetzelfde vliegtuig naar Detroit zitten: Henk van der Meijden (ooit hoofdredacteur van Privé) en Hans Klok (goochelaar, of op zijn Amerikaans magician, klinkt toch beter). Beiden zien er in levende lijve toch wat afgeleefder uit dan op een beeldscherm onder de make-up.
Delta doet net als allle andere maatschappijen een glaasje bubbels bij binnenkomst.
Daarna onderscheiden ze zich door een uitstekende maaltijd. Amuse bij de borrel, stukje zalm met uitjes en kappertjes en twee grote garnalen met een cocktailsaus, simpel maar doeltreffend. Daarna een cocossoepje en een kleine salade Caprese en fruit als voorafje. Gevolgd door een voor vliegtuigmaaltijden ongebruikelijk malse steak, met aardappelgratin en beetgare worteltjes. Glaasje wijn erbij natuurlijk, de Chardonnay blijft ook naast de steak overeind. Om af te sluiten met een kaasplankje met een mooie zoete dessertwijn. Onberispelijke maaltijd en de service is vriendelijk. We denken dat dit een van de betere maaltijden in een vliegtuig is geweest en vinden het niet erg dat KLM deze vlucht heeft uitbesteed aan het Amerikaanse zusje.
De luchthaven van Detroit is lekker overzichtelijk en we ploffen even neer in de kussens van de lounge. Dry Martini en een glaasje wit met wat olijfjes en wat zoutjes om daarna onze laatste vlucht van de dag te beginnen. We hebben zojuist kennis gemaakt met een nieuwe immigratie-tool van onze Amerikaanse vrienden. Doe het zelf met de machine, zelf vingers scannen tot ze allemaal een groen ovaaltje krijgen, zelf een foto (selfie) maken tot het apparaat tevreden is en dan naar customs. Vriendelijke beambten en vlotte service. We zijn er zo doorheen. Een van onze koffers blijft wat lang weg, die blijkt later opengemaakt te zijn - voor onze veiligheid natuurlijk - wat blijkt uit het briefje dat we er later in zullen vinden.
De laatste vlucht van twee uur en een kwartier worstelen we ons door een warme Reuben-sandwich heen met chips en een glaasje diet-Coke.
Orlando is nat en als we de koffers hebben opgehaald en daarna de auto hebben opgehaald - ook hier hebben ze een doe-het-zelf-systeem geïnstalleerd, blijkt het buiten donker te zijn. In de rij met medium SUV's staat ook een Chrysler Town and Country-car van redelijk formaat, die we vanwege de ruimte wel aantrekkelijk vinden. De andere keuzes waren een Toyota Rav4, een Hyundai Tucson of een Nissan Rogue.
Na een snelle stop bij een neighbourhood Walmart voor water, cola en lite beer op naar het hotel. Daar weten ze niets van een reservering, maar we krijgen een kamer en morgen zoeken we alles uit. Het is wat ons betreft mooi geweest, het is inmiddels 4:15 uur in Nederland.
Reageer hier
