Dag 16- Woensdag 6 aug: Memphis (TN) - Tunica (MS)

Ons eerste bezoek vandaag betreft het Civil Rights Museum.

Een museum opgericht naar aanleiding van de moord op dominee Matin Luther King Jr. in 1968. King was in Memphis vanwege zijn steun aan de stakers bij de vuilophaaldienst, de meesten waren Afro Amerikanen. Hun werkomstandigheden waren uiterst belabberd. Hij hield zijn beroemde mountain speech. In die speech verwijst MLK naar de bijbelse situatie waarin Mozes het beloofde land niet in mag betreden, maar wel toestemming van God krijgt om het beloofde land te zien vanaf de berg Nebo die erover uitkijkt. MLK refereert eraan dat hij mogelijk de toekomst niet zal meemaken, maar dat hij wel heeft mogen zien hoe de toekomst eruit zal zien. In de film die gemaakt is van deze speech lijkt het alsof MLK zijn eigen dood voorzag. Hij eindigt met de woorden: „I have seen the glory of the comming of te Lord.”

De volgende dag werd hij door een sluipschutter neergeschoten op de galerij voor zijn kamer in het Lorraine Motel in Memphis. Het hotel is omgebouwd tot een museum, dat niet alleen verhaalt over de moord op MLK, maar het verhaal vertelt over de geschiedenis van slavernij, segregatie van zwarten in Amerika en de manier waarop de zwarte gemeenschap onder het juk van onderdrukking uit worstelt. Het vertelt het verhaal van de slaven in de zuidelijke staten die niet alleen voor arbeidskrachten zorgde, maar daarmee vooral de economische situatie van het zuiden bepaalden. Toen Abraham Lincoln het veertien amendement aan de grondwet liet toevoegen - waarin gelijkheid voor alle burgers van Amerika is vastgelegd - bleek dat vooral ook een strategische manoeuvre. Door deze toevoeging verzekerde Lincoln zich van de de steun van de zwarte Amerikanen en nodigde ze als het ware uit over te steken naar de noordelijke staten, waarmee de economische stabiliteit van het zuiden verstoord werd.

Toch bleken de zuidelijke staten in staat de apartheid te handhaven. Slavernij was dan wel afgeschaft, maar apartheid bleef bestaan. Er waren geen mogelijkheden voor zwarte Amerikanen om te studeren aan openbare scholen, ze mochten alleen verblijven in voor zwarten aangewezen plaatsen in publieke ruimten, restaurants, winkels, bussen, treinen, etc. De zwarte gemeenschap, onder aanvoering van o.a. Julian Bond, Dr. King, dominee Abernathy en Jesse Jackson, verzette zich door vreedzame actie. Dit vreedzame protest leidde tot twee soorten reacties: van de blanken die nog feller de zwarte vrijheidsstrijd bestreden, door groepen als de Ku Klux Klan, White Power en dergelijke, maar ook uit de hoek van de meer radicale zwarten als Malcom X, Black Panther, etc. die vonden dat zwarten zich zelfbewuster moesten opstellen en zich minder afhankelijk moesten maken van de blanke toestemming of goedkeuring.

Veel zwarten verloren het leven omdat ze door blanke activisten werden vermoord, of tijdens rellen omkwamen. President Kennedy probeerde zich niet in deze kwestie te mengen, hij had het te druk met de de Russen, Cuba en de Vietnamoorlog. Opmerkelijk omdat zijn jongere broer Robert als openbare aanklager zijn handen vol had om de racisme te bestrijden. Na de dood van Kennedy vond Johnson dat deze kwestie niet een probleem was van wit of zwart Amerika, maar van alle Amerikanen. Hij heeft zich sterk gemaakt voor het daadwerkelijk afschaffen van segregatie. Het museum begint met een fototentoonstelling over plaatsen waar zwarte Amerikanen werden omgebracht in de vijftiger jaren en waarvan de daders of niet berecht zijn, of vrijgesproken omdat de jury alleen bestond uit blanken. Het zet gelijk de toon. Dan de geschiedenis van de apartheid in Amerika en ten slotte ook de moord op Dominee King.

Het museum eindigt bij de kamers die MLK en zijn gevolg huurden in het Lorraine, 306 en 307. Wij realiseren ons dat we de afgelopen dagen ook in een kamer met nummer 306 hebben overnacht. De kamers zijn nog net zo als ten tijde van de moord. Zelfs de koffiekopjes, asbakken en kartonnetjes melk staan er nog. Het museum maakt indruk. Dan steken we over naar de overkant van de weg, waar het museum verder gaat met het verhaal van de (vermoedelijke) moordenaar, die vanuit een raam van dit gebouw MLK neergeschoten zou hebben. Alle bewijs bleek uiteindelijk indirect.

Het blijft altijd vreemd dat in het meest ontwikkelde land ter wereld, met de beste geheime diensten, dit soort moorden niet kan worden opgelost. Dat geldt voor de moord op de beide Kennedy’s en Martin Luther King. Voor het museum is een standje van een demonstrant, die het schandalig vindt dat er geld is uitgegeven om een deel van het museum te wijden aan de vermoedelijke moordenaar. Ze vindt dit een soort verheerlijking van geweld. Na deze indrukwekkende tentoonstelling besluiten we iets luchtigers te doen, een cache scoren in Arkansas. Die ligt net een paar mijl na de brug over de Mississippi. Het is een kleine omleiding waard. En dan op weg naar Tunica. Een van de plekken in het zuiden waar vrij gegokt mag worden en daar zijn we altijd voor in. Onderweg pakken we nog een bijzondere T5-cache.

We rijden over highway 61, de historische Memphis Blues Highway. Die loopt door de Mississippi Delta, wat eigenlijk geen delta is. Delta’s worden gevormd door sediment dat door de rivier wordt afgezet aan het eind van het stroomgebied, dit is meer een alluviale vlakte, waar sedimenten worden afgezet die vanuit de hoger gelegen gebieden daar worden afgezet als gevolg van erosie door heftige regenval. Het is in ieder geval een vallei, die als een van de vruchtbaarste in de USA wordt beschouwd. Dit wisten wen natuurlijk niet zelf, al deze kennis hebben we opgedaan met het bezoeken van een earthcache; waar cachen al niet goed voor is. Door omstandigheden zijn we niet aan het voorbereiden van deze vakantie toegekomen. Het is natuurlijk wel zo dat we al 14 x eerder in de States zijn geweest en weten hoe een en ander reilt en zeilt, ook zijn we al eerder naar het Zuid Oosten geweest en regelmatig teren we op de ervaringen en de voorbereidingen van de vorige reis. Wat we op voorhand wel hebben bedacht is dat we een (of liever meerdere) casino willen bezoeken. In Nederland komen we er eigenlijk nooit, in de USA des te liever.

Dus op naar Tunica, waar we slapen bij Bally’s en waar we een uitgebreid diner buffet zullen hebben bij Gold Strike. Dit diner hebben we te danken aan het feit dat we op Facebook slotspelletjes spelen in My Vegas. Je verdient punten, die ingewisseld kunnen worden voor rewards. Bovendien krijgen we resp. $ 10,- en $15,- speeltegoed. Inschrijven van een buitenlander in het systeem is soms lastig, meerdere mensen zijn er mee gemoeid. Wij zeggen geen neen tegen gratis speelgeld en Jos weet zijn geld te behouden en Esmée is het al snel kwijt. Het speelplezier is er niet minder om.
Reageer hier